Jónas Viðar er af allt öðrum og yngri árgangi, listrænt uppeldi hans af öðrum toga, námið lengra markvissara, og víðtækara. Hann telst landslagsmálari af þeirri kynslóð sem tekið hefur ljósmynda og tölvutæknina í þjónustu sína. Og jafnframt því að reyna á þanþol hefðarinnar eins og það heitir, sækist Jónas eftir því að beisla þær samfélagslegu aðstæður sem við búum við. Alllnokkuð síðan menn urðu varir við slík vinnubrögð í málverkum núlistamanna, eru sosum ekki yfrið frábrugðin þeim sjónrænu göldrum sem fyrri alda málarar beittu áður en þeir fóru að mála milliliðalaust á dúkana, eða eftir skissum, á seinni hluta nítjándu aldar. Stafræna myndavélin er bara mun hraðvirkari, og að viðbættu útskrifti úr tölvu eru menn komnir langleiðis að markinu. Þetta er vísast leyndardómurinn að baki ýmsum tæknigöldrum sem verða á vegi manns, er svo sem ekkert verra, hér skiptir hugmyndin og árangurinn öllu alveg eins og þegar pensillin og eða skafan er á lofti. Jónas Viðar kann auðsjáanlega sitt fag og hefur þegar náð umtalsverðum árangri þótt hann teljist á byrjunarreit ferils síns. Sýnir fjögur stór málverk í Vestursal og tuttugu lítil sem öll eru unnin á þessu ári, nefnir þau öll, Portrait of Iceland, og að auki hefur hann sett upp vinnustofu með öllum sínum græjum í gamla kæliklefa Mjólkursamlagsins. Áhrifamáttur stóru myndanna er til muna meiri en þegar hann sýndi þær í Hafnarborg í fyrra, einkum fyrir lýsinguna og þá sérstöku nálgun sem rýmið býður upp á. Eðlilega minna vinnubrögð listamannsins á sitthvað sem sést hefur áður, til að mynda málverk hins norska Patriks Huse, en Jónas Viðar er sem óðast að fanga sinn tón. Í hinu markvissa útfærða málverki af Hengilfossi, minna taktarnir sömuleiðis eitt augnablik á ameríska málarann Ad Reinhardt, en einungis vegna þess að formið skýrist eftir því sem skoðandinn horfir lengur á það. Mjög lifandi framsetning ungs málara sem kemur til dyra eins og hann er klæddur, hefur engu að leyna, og þó............

Bragi Ásgeirsson